يکي از نکات مهم در راستاي جهاني سازي، توجه به رسالت جهاني شيعه در جهاني‌سازي اين انديشه الهي است. بدون شک، انديشه شيعي، در جايگاه خاستگاه ايده مهدويت و ظهور، رسالت طرح و ترويج جهاني اين انديشه رهايي‌بخش را برعهده دارند و امروزه بيش از هر زمان ديگر، ضرورت بسط و گسترش انديش? ظهور منجي موعود در جايگاه يك ايد? جهاني و نجات‌بخش، احساس مي‌شود.

اين وظيفه در اين عصر- باتوجه به عطش فزاينده افكار عمومي به يك انديشه نجات‌بخش و آينده‌ساز ـ بيش از هر زمان ديگر، بردوش نخبگان فكري و انديشه‌سازان متفكر شيعي، سنگيني مي‌كند.

اين بار مسؤوليت، ناشي از تغيير شرايط حاكم بر جامع? شيعي و تفاوت وضعيت امروز باگذشته است. در گذشته، موضوع انتظار ظهور و پايان يافتن غيبت حضرت مهدي عليه السلام، كه از مختصات انديش? شيعي است، بيشتر يك موضوع اعتقادي و باور مذهبي تلقي مي‌شد كه آثار اميد‌بخش آن، جايگاه اعتقادي شيعه را تحكيم بخشيده و تا حد زيادي از آسيب پذيري آنان كاسته و شيعه را مقابل سياست‌هاي حذفي و سركوب‌گرايان? حكام جور در طول تاريخ، مقاوم نگه داشته بود. درگذشته، لزوم حفظ هويت مذهبي شيعه مقابل چالش‌ها و برخورد حذفي مذاهب ديگر و حكام وقت، جامعه شيعي را به رويكرد درون‌گرا و جدلي، سوق داده بود و اين بينش اعتقادي، يعني انتظار و چشم به راهي شيعه، همواره با يك منش سياسي و اجتماعي همراه بوده. ديگران، شيعه را گروهي هميشه مخالف و ناسازگار با حُكّام و سلاطين وقت و نافي مشروعيت حكومت آنان، مطرح كرده بود.