همانگونه که وجود امام زمان و ساير امامان در زمان حضور و ظهور ايشان داراي برکات و فوائد بزرگي است .در زمان غيبت نيز وجود او منشأ برکات فرواني است از جمله:

1- اميدبخشى؛ اعتقاد به امام زنده‏اى که هر لحظه اميد به ظهور آن است، همچون زنده بودن فرمانده در ميدان جنگ است که موجب دلگرمى و اميد به پيروزى در سربازان است.

2- اثر تربيتى و خودسازى؛ توجه به نظارتى که از طرف امام (عج) هر هفته نسبت به پيروانش اعمال مى‏گردد، مى‏تواند تأثير ويژه‏اى روى افراد بگذارد؛ زيرا از برخى آيات مانند “و قل اعلموا فسيرى اللَّه عملکم و رسوله و المؤمنون” بگو عمل کنيد، خداوند و فرستاد? او و مؤمنان اعمال شما را مى‏بينند. و روايات فراوانى که در مورد ارايه اعمال نيکان و فاجران (و گنه کاران) در هر روز، يا هر دوشنبه، يا پنج شنبه به پيامبر گرامى اسلام (ص) و امامان معصوم (‏ع) وجود دارد، ضرورت محاسبه و مراقبه‏ى اعمال امرى کاملاً روشن و مسلم است.

مؤمنان منتظر، خود و اعمال خود را حاضر در محضر آن وجود شريف مى‏دانند و از خوف اين که مبادا خاطر آن عزيز را مکدر نمايند و موجب ناراحتى و يا محروميت از عنايت ويژه ايشان شوند، مواظب اعمال و رفتار خويش بوده و براى قرب بيشتر و جلب توجه خاص آن حضرت، در راه تعالى و آمادگى بيشتر تلاش مى‏نمايند.

3- پاسدارى آيين خدا؛ اميرمؤمنان، على (ع)، در کلامى نورانى و کوتاه، لزوم وجود رهبران الاهى در هر عصر و زمان را بيان فرموده: “آرى هيچ گاه زمين از قيام کننده با حجّت و دليل خالى نمى‏ماند. خواه ظاهر و آشکار باشد، يا مخفى و پنهان. تا دلايل و اسناد روشن الهى ضايع نگردد، و به فراموشى نگرايد”.